David Bowie - "Low"

Released: 1977

Label: RCA Victor (PL 12030)

Tracklist

A1 – Speed Of Life

A2 – Breaking Glass

A3 – What In The World

A4 – Sound And Vision

A5 – Always Crashing In The Same Car

A6 – Be My Wife

A7 – A New Career In A New Town

B1 – Warsawa

B2 – Art Decade

B3 – Weeping Wall

B4 – Subterraneans

Όταν έκλεισε το κεφάλαιο "Ziggy Stardust", άνοιξε, για τον David Bowie ένα καινούργιο, εκείνο του "Thin White Duke". Ψάχνοντας ένα νέο προσωπικό στυλ, ο καλλιτέχνης, παραμερίζοντας το φουτουριστικό Diamond Dogs, άρχισε να

κονιορτοποιείται ανάμεσα στις συμπληγάδες της λεύκης πλαστικής soul του Young Americans και του Station To Station.

Τον Αύγουστο του 1976 ταξίδεψε στη Γαλλία, στο studio Chateau d' Herouville, εκεί που ο Iggy Pop ηχογραφούσε ένα album. Παίρνοντας τον Iggy μαζί του, ο Bowie, έφυγε για το Δυτικό Βερολίνο και τα Hansa Tonstudios - που βρίσκονταν αρκετά κοντά στο Τοίχος - για να γίνουν εκεί οι τελευταίες ηχογραφήσεις και η τελική μίξη του album του Iggy που θα είχε τον τίτλο The Idiot. Αυτός ο δίσκος κυριαρχείται απο μια ψυχρή, βιομηχανική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που προφανώς προέκυψε απο τον ψυχροπολεμικό άνεμο του Βερολίνου.

            Τούτη η έλξη που ασκούσε η Γερμανία στην ψυχοσύνθεση του Bowie, άρχισε να παίρνει διαστάσεις δυσθεώρητες κι εκείνος, ανήμπορος πλέον ν' αντισταθεί, αποφάσισε λίγο αργότερα να εγκατασταθεί μόνιμα στο Schöneberg του Δυτικού Βερολίνου.

            Τον Σεπτέμβρη, ένα μάτσο μουσικών καταφθάνει - για χάρη των ηχογραφήσεων του νέου δίσκου του Bowie - στα Chateau d' Herouville Studios και έχουν ειπωθεί ουκ ολίγες ιστορίες για κείνη την παλιοπαρέα. Βρισκόταν και ο Brian Eno εκεί με τον Carlos Alomar. Ήταν επίσης ο Ricky Gardener, ο George Murray, ο Dennis Davis, ο Roy Young και ο πολύς Tony Visconti. Ήταν όλοι τους σεσημασμένοι.

            Αυτός που απουσίαζε ηταν ο ίδιος ο Bowie, που άφησε τους μουσικούς να πειραματίζονται, ενώ εκείνος μπαινόβγαινε στα δικαστήρια έχοντας μηνύσει τον πρώην μάνατζέρ του, Michael Lippman, για μια υπόθεση που αφορούσε τα δικαιώματα του soundtrack της ταινίας The Man Who Fell To Earth, προσάπτοντάς του και άλλες κατηγορίες, μεταξύ αυτών, της κατακράτησης του ποσού των 475.000 δολαρίων απο τον Lippman, μετα την απόλυσή του.

            Ο Bowie ενσωματώθηκε ξανά στην παρέα των μουσικών λίγο καιρό αργότερα, έχοντας ανα χείρας κάποια ιδιαίτερα κομμάτια. Και η ιδιαιτερότητα αυτών τον κομματιών, οφειλόταν περισσότερο στους στίχους, που άλλοτε περιέγραφαν μια ανασφάλεια κι άλλες φορές μια απογοήτευση. Τώρα οι ηχογραφήσεις, είχαν μεταφερθεί στα Hansa Tonstudios στο Δυτικό Βερολίνο κι ενώσω ο Bowie τραβιόταν στα δικαστήρια, ο Brian Eno είχε ήδη θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία του "Warsawa".

            Θεωρώ ότι ο δίσκος τον οποίο παρουσιάζω εδώ δεν δύναται να εκτιμηθεί πλήρως αν δεν τεθεί σε αντιπαραβολή με άλλα albums της εποχής που κυκλοφορούσαν κάποιες σπουδαίες krautrock μπάντες. Η απουσία τέτοιων συσχετισμών πιστεύω ότι θα ήταν αδικαιολόγητη.

            Αποφασίστηκε λοιπόν ο δίσκος να έχει δύο ενότητες, μία σε κάθε πλευρά. Στην πρώτη, θα υπήρχαν κομμάτια με στίχους και στη δεύτερη μόνο instrumentals.

            Έτσι λοιπόν, αν και ξεκινά με το instrumental "Speed Of Life", μια εισαγωγή σ' ένα νέο ήχο, συνεχίζει με το στυλ-Disco "Breaking Glass" και το, περίτεχνα στολισμένο με κάθε είδους ηλεκτρονικά, "What In The World", με το κλασσικό "Sound And Vision" να ακολουθεί. Και αν μέχρι τότε δεν είχε γίνει αντιληπτή η νέα αίσθηση που φέρει το album, αρκούσε το ανυπέρβλητα μελαγχολικό "Always Crashing In The Same Car" (στα σίγουρα μια απο τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του Bowie), με τα στροβιλίζοντα synthesizers, για να αναδείξει μια νέα οπτική της Pop μουσικής.

            Το "Be My Wife" που ακολουθεί, ισορροπεί ανάμεσα στην πειραγμένη Rock και την εκκεντρική Disco. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το "A New Career In A New Town" και μήπως αυτό δεν είναι ένα παράδειγμα κοντά στο σκεπτικό των La Düsseldorf; Ενώ ο Klaus Dinger θα προσέθετε, στους La Düsseldorf, τον motorik ρυθμό των Neu!, ο Bowie κατασκεύασε ενα μίγμα Krautrock μελωδιών με χορευτικό μοντέρνο ρυθμό. Κι ενώ ο στόχος των La Düsseldorf ήταν να περιγράψουν και να υμνήσουν μια φωτισμένη πόλη φωνάζοντας "Düsseldorf... Düsseldorf ... Düsseldorf ", οι Eno και Bowie περιέγραψαν ενα οδοιπορικό σε μια εσωστρεφή Ανατολικοευρωπαϊκή πόλη - αυτό είναι το εξάλεπτο "Warsawa" που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά και αποτελεί την πιο έντονη στιγμή του δίσκου. Ξεδιπλώνεται μέσα σ' ένα αφόρητα κλειστοφοβικό περιβάλλον και δημιουργεί στον ακροατή ψυχρές και δυσοίωνες εικόνες μιας ερειπωμένης κοινωνίας που γεύεται την αποσύνθεση. Τα φωνητικά του Bowie δίνουν μια απόκρυφη θρησκευτική αύρα στο κομμάτι μέχρι να σβήσει στην περίφημη μελωδία του.

            Στα πρώτα δευτερόλεπτα του "Art Decade" ακούγεται ένα ρυθμικό κουτί να παίζει έναν υπνωτικό ρυθμό και μια ορχήστρα στο φόντο, πριν αναλάβει το synthesizer να δώσει ακόμα ένα δείγμα του περίφημου Krautrock των Harmonia, Cluster και Can.

            Όσον αφορά το "Weeping Wall", αυτό ξεπετάγεται από το ίδιο υπόβαθρο που γέννησε το "Veterano" των Harmonia. Ο δίσκος κλείνει με το "Subterraneans" μέσα σε μια ατμόσφαιρα στοχασμού και υποχώρησης. Το κομμάτι παίζει τον ίδιο ρόλο που εχει το "Time" για το La Düsseldorf. Μεγαλειώδες έργο!

            Ο δίσκος ονομάστηκε Low και αποτελεί μια κορύφωση στην καριέρα αυτού του σπουδαίου καλλιτέχνη. Στην ουσία, αυτό που ο Bowie είχε στο νου του, ήταν να δανειστεί την αφρόκρεμα του ύφους της μουσικής των Cluster, Harmonia, Kraftwerk και La Düsseldorf και είτε να το αναμίξει με νέους χορευτικούς ρυθμούς, επαναπροσδιορίζοντας την Pop μουσική, είτε να το αφήσει να κυλά αβίαστα προσθέτοντας που και που μερικά ψήγματα ιδιοφυίας. Η συμβολή του Brian Eno ειναι ανυπολόγιστη στο δίσκο, που τελικά κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1977. Στη φωτογραφία του εξωφύλλου είναι ο ίδιος ο Bowie, μ' ένα μελαγχολικό προφίλ, μέσα σε αποχρώσεις του καφέ.